Krakowiak jako jeden z pięciu tańców narodowych jest nam najbliższym z racji przynależności zespołu do regionu krakowskiego. Wielobarwne, niepowtarzalne kostiumy, cieszą się dużą sławą, zarówno w Polsce jak i poza jej granicami.
Towarzysząca mu muzyka jest również jedyna w swoim rodzaju, nie można jej pomylić z żadną inną. Kroki taneczne, na których został oparty to znany przez wszystkich Polaków „cwał" oraz wiele akcentów i przytupów.
Lajkonik natomiast to jedna z najbardziej charakterystycznych postaci związanych z regionem krakowskim. Jest symbolem tego, co starodawne, tradycyjne, krakowskie i zawierające nutkę humoru. Brodaty jeździec w stroju, w którym można zaobserwować naleciałości kultury tatarskiej poruszający się na sztucznym koniku przytwierdzonym do pasa, przemierza ulice Krakowa. Kogo Lajkonik trąci buławą ten może liczyć na szczęście.
Legenda towarzysząca tej postaci łączy się również z historią o krakowskim hejnale. Trębacz grający znaną wszystkim melodię stojąc na wierzy Mariackiej, został postrzelony przez nacierających na Kraków Tatarów, od tego czasu hejnał nigdy nie jest grany do końca, zawsze jest specjalnie urywany.
Układ cieszy się zawsze ogromnym zainteresowaniem i aprobatą, w szczególności za granicą. Niejednokrotnie Zespół był proszony o dodatkowe występy, aby widzowie mogli jeszcze raz wysłuchać i oglądnąć zachwycający ich Polski Taniec Narodowy.
Choreografia Wanda Zach, opracowanie wokalne i muzyczne Eugeniusz Sitko, Andrzej Radzik.
